O realizacji siebie...

Między jedną ustawą, a drugim projektem. Trzema książkami o prawie, a kolejnym projekcie.
I tak w kółko. Rozpędzam się mimowolnie, bo to jest coś co kocham. Bez czego nie chcę żyć. Chce kolorować ten świat.
I cztery oczy mi potrzebne i dwie ręce sprawne i czysty umysł mimo małej ilości snu, bo myśli gonią, a czas pędzi, a wszystko to trzeba utrwalić i przenieść na papier.
Skręcona szyja, nadwyrężony bark? Leczę szczęściem.
Bo, przecież są ludzie co nóg i rąk nie mają, a świat zdobywają.
I trzeba jakoś żyć, nikt za nas tego nie zrobi.
I wszystko miałoby swój bieg prawidłowy, gdyby nie fakt, że niebawem koniec tego wszystkiego.
Sielskie życie studenckie.
Ale ja tak lubię ten zapiernicz, ten pot i łzy wylewany do ostatnich sił, i to zadowolenie z siebie, kolejne doświadczenie tworzy mnie.
Bywają gorsze momenty - które dodają skrzydeł. Chcę się rozwijać. Odkrywać siebie wciąż.
W tym codziennym życiu nie zatracić się. Nie przeżyć go byle jak, na opak, od tak.
Pamiętać o szczęściu za rogiem, nie gonić króliczka w ślepej uliczce.
I dbać o siebie, wewnętrznie w nadmiarze.
Fundując sobie poczucie własnej wartości, spełnienie marzeń, spokój.

Osładzać sobie życie wciąż.