13-tego w piątek...

...nie chcę myśleć co by się działo, skoro wtorek dał mi tak wybitnie w kość.

Marudzenia będzie po troszku, bo ból głowy nie opuszcza mnie od trzech dni, co rokuję, że choroba się nie cofa, a przenosi na zatoki, dzięki czemu kładę się i wstaję z coraz to cięższą głowa;
Smutkiem dnia wczorajszego był samochód, a raczej to na czym jeździ-czyli koła;
Dla swojego bezpieczeństwa wymieniłam opony, co z tego że nie każdy potrafi to zrobić i opony w moim samochodzie żyły swoim życiem, tocząc piękne ósemki na drodze...
W skrócie wczoraj miałam serce w gardle, że koła odpadną a ja zginę na którymś skrzyżowaniu.. Dziś, słoneczny wtorek zapowiadał się ciekawie. Całym ciałem podeszłam do niego optymistycznie.
Zatem... Doprawił mój organizm dawką emocji i jak kiedyś stwierdzą u mnie nerwicę to ja się nawet nie będę bronić, tylko poproszę o podwójną dawkę leków. Mowa tu tylko o bezlitośnie zarysowanych drzwiach, połamanej klamce i solidnym wgnieceniu na tyle samochodu, który mam od niecałych 3 miesięcy.
I problemu by nie było, gdyby ktoś, kto solidnie przytulił się do mojego auta, nie zwiał perfidnie z miejsca zbrodni. I aby było śmieszniej, monitoring w tym miejscu zasłaniają kwiaty peralgonii. Cóż za ironia losu, nigdy nie lubiłam tych kwiatów i chyba to się na dobre nie zmieni. Można się zapaść pod ziemię.

*Pazury*
Musiałam się odstresować i skupić na czymś innym. Padło na ulubieńca Inglotowego 891

Ponieważ złość cisnęła się nadal na ślinę, dołożyłam warstwę topu matującego. I gdyby nie ból głowy to zapewne jeszcze jakieś kwiatki na poprawę humoru bym machnęła, ale nie mam, już serca. Zostaje jak jest, w sumie teraz to odzwierciedlają mój zaiście czarny humor...sytuacyjny.

*Łakocie*
To tak do kompletu słodyczoumilaczy, Lidlowskie dni Amerykańskie są pycha!